Al sinds de jaren ‘60 van de vorige eeuw probeert de natuurwetenschap de incompatibiliteit tussen de algemene relativiteitstheorie en de kwantummechanica op te lossen. Deze ontstaat vanwege een singulariteit die volgens de algemene relativiteitstheorie optreedt bij zwarte gaten en de oerknal.
Zwaartekracht is een door Newton bedacht begrip. De theorie van Newton was niet fout, maar bleek niet te voldoen onder alle omstandigheden. Einstein verbeterde de theorie over de zwaartekracht met zijn algemene relativiteitstheorie in 1915. Hierin beschrijft hij zwaartekracht aan de hand van een gekromde ruimtetijd. Ruimtetijd (een in 1908 door Minkowski bedacht begrip) is zeker een nuttige wiskundige beschrijving, maar weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs de echte structuur van het universum. Ook de theorie van Einstein is niet fout, maar blijkt niet te voldoen in het geval van zwarte gaten.
Met mijn Algemene Zwaartekrachttheorie heb ik de incompatibiliteit tussen de algemene relativiteitstheorie en de kwantummechanica opgelost.
Het standaardmodel neemt tijd aan als een fundamentele dimensie. Zoals het bijgaand document laat zien is tijd niet een opzichzelfstaande eigenschap van het universum. Zonder beweging (trillingen van elementaire deeltjes, zoals de kwantummechanica beschrijft) bestaat het heden niet. Zonder heden had de mens het begrip verleden en toekomst ook niet kunnen bedenken. Tijd met een door de mens bedacht begrip als verleden en toekomst kán dan ook geen opzichzelfstaande eigenschap van het universum zijn. En zoals de kwantummechanica laat zien, is het heden gelukkig wél een opzichzelfstaande eigenschap van het universum.
Wanneer tijd geen opzichzelfstaande eigenschap van het universum is, moet er echter wel een alternatief zijn, dat het huidige begrip gekromde ruimtetijd vervangt. Met het in 2012 ontdekte Higgsveld, beschrijft een gekromd Higgsveld de echte structuur van het universum.
Een negatief gekromd Higgsveld geeft een goede verklaring waarom het universum op grote schaal uitdijt. Een lokaal positief gekromd Higgsveld geeft een goede verklaring van de ware aard van zwaartekracht. Een energetisch (gravitationeel) potentiaalverschil met een toenemende positieve veldsterkte van het Higgsveld rondom massa.
Wanneer we naar Einsteins speciale relativiteitstheorie uit 1905 kijken, beschrijft hij twee postulaten. Het eerste postulaat geeft aan dat beschrijvingen van alle verschijnselen, gegeven door twee willekeurige inertiële waarnemers (waarnemers die niet versneld of vertraagd worden) in eenparige relatieve beweging (een beweging waarbij de grootte van de snelheid en de bewegingsrichting over een bepaalde tijd constant blijven), even geldig zijn; de wetten van de natuurkunde zijn voor beiden hetzelfde. Het tweede postulaat geeft aan dat één van deze wetten de absoluutheid van de lichtsnelheid in vacuüm is; deze snelheid is dezelfde voor twee willekeurige inertiële waarnemers in eenparige relatieve beweging. Samen met collega’s Minkowski, Lorentz en Weyl veranderde Einstein zijn tweede postulaat in 1923 in: licht plant zich altijd door het vacuüm voort met een vaste snelheid c, die niet afhankelijk is van de bewegingstoestand van het uitzendende lichaam.
Voor een wiskundige beschrijving van het tweede postulaat werd gebruik gemaakt van dezelfde formule die de lengtecontractie beschreef, die nodig was om het experiment van Michelson en Morley uit 1887 te kunnen verklaren. Opnieuw een nuttige wiskundige beschrijving, die niet noodzakelijkerwijs de echte structuur van het universum beschrijft. Toch heeft de natuurwetenschap de wiskundige beschrijving van tijddilatatie met extreme precisie experimenteel bevestigd, hoewel tijd dus géén opzichzelfstaande eigenschap van het universum is, maar een door de mens bedacht begrip om de wereld om ons heen wiskundig te kunnen beschrijven.
Zonder dat hij het kon weten had Einstein nog meer gelijk met wat hij in 1923, samen met genoemde collega’s, al had bedacht. Met het in 2012 ontdekt Higgsveld is het wel degelijk mogelijk dat het constant zijn van de snelheid van elektromagnetische straling in vacuüm een fundamenteel onderdeel is van de echte structuur van het universum. Daarmee hoeft het experiment van Michelson en Morley helemaal niet met behulp van lengtecontractie te worden verklaard. Het begrip lengtecontractie was destijds een nuttige wiskundige beschrijving van hetgeen werd waargenomen, maar weerspiegelt opnieuw niet noodzakelijkerwijs de echte structuur van het universum. Daarbij komt dat lengtecontractie ook nog nooit experimenteel is aangetoond.
Uitdaging is dan ook de experimenteel aangetoonde en wiskundig beschreven relatieve tijd te verklaren met een constante snelheid van elektromagnetische straling in vacuüm als fundamenteel onderdeel van de echte structuur van het universum.
Een gekromd Higgsveld en een elektromagnetische straling in vacuüm zijn dus fundamenteel onderdeel van de echte structuur van het universum. Is daarmee een ‘Theorie Van Alles’ ontdekt? Nee. Wel is met een Algemene Zwaartekrachttheorie een stap in die richting gezet, wat in bijgaand document is beschreven.
Tot slot moet een Algemene Zwaartekrachttheorie ook een toetsbaar alternatief zijn. De waargenomen zonsverduistering in 1919 was hét bewijs van Einsteins algemene relativiteitstheorie. Met de op 12 mei 2022 gepubliceerde foto van het zwart gat in het centrum van ons melkwegstelsel is hét bewijs geleverd dat zwarte gaten verschillende afmeting hebben van oneindig gekromde ruimtetijden en ruimtetijd dus niet bestaat, waarmee tevens is bewezen dat singulariteiten niet bestaan.
Zwarte gaten bevatten volgens de algemene relativiteitstheorie een singulariteit. Een singulariteit is een punt met een oneindig klein volume met een oneindig grote dichtheid. Een punt in de ruimtetijd waar op de waarnemingshorizon van deze zwarte gaten de natuurwetten volgens de algemene relativiteitstheorie hun geldigheid verliezen, vanwege een oneindige kromming van de ruimtetijd op hun waarnemingshorizon. Dat deze zwarte gaten verschillende massa’s hebben weten we al langer. Dat zwarte gaten ook een verschillende afmeting van hun oneindig gekromde ruimtetijd hebben is in 2012 bewezen, toen de eerste foto van het zwart gat in ons melkwegstelsel werd gepubliceerd.
In 2019 is de eerste foto van het zwart gat in het centrum van het sterrenstelsel M87 gepubliceerd. Een zwart gat met een massa van 6,4 miljard keer die van onze zon en een diameter van de waarnemingshorizon vier keer groter dan de diameter van ons zonnestelsel. Op 12 mei 2022 is van het zwart gat in het centrum van ons melkwegstelsel een tweede foto gepubliceerd. Sagittarius A* heeft een massa van 4,15 miljoen keer die van onze zon en een diameter van de waarnemingshorizon anderhalf keer groter dan de diameter van ons zonnestelsel.
Net zoals je iets niet door nul kunt delen (de uitslag is oneindig groot), zo kun je ook het getal oneindig niet vermenigvuldigen of delen. Het getal oneindig wordt daar niet groter of kleiner van. Twee verschillende afmetingen van een oneindig gekromde ruimtetijd is dus onmogelijk. Daarmee is onomstotelijk bewezen dat zwarte gaten geen singulariteit bevatten en ruimtetijd dus niet bestaat.
Daarmee kán het niet anders dan dat een gekromd Higgsveld een fundamenteel onderdeel is van de echte structuur van het universum, zolang er géén ander alternatief is.
